ഇങ്ങനെ ചിന്തിക്കുന്നവരിൽ അത്യാഗ്രഹങ്ങളോ ഭൗതീക സുഖങ്ങളിൽ അമിതമായ ആസക്തിയോ ജനിക്കുന്നില്ല.. ഇവർ പടച്ചവനെ ഉള്ളഴിഞ്ഞു വിശ്വസിക്കുന്നു.. മറ്റുള്ളവരുടെ ജീവിതവുമായി സ്വന്തം ജീവിതം താരതമ്യം ചെയ്യുന്നില്ല.. സ്വന്തമായി അധ്വാനിച്ചു എന്താണോ ലഭിക്കുന്നത് അതിൽ സന്തോഷം കണ്ടെത്തുന്നു...
സകല ദുഖങ്ങൾക്കും കാരണം അത്യാഗ്രഹങ്ങൾ തന്നെ... മറ്റുള്ളവർക്ക് എന്താണ് ഉള്ളത് അത് തനിക്കും വേണമെന്ന ചിന്ത.. ആ ആഗ്രഹം നേരായ മാർഗ്ഗങ്ങളിൽ കൂടി നേടിയെടുക്കക എന്നത് ശരി തന്നെ...
എന്നാൽ അതിനായി സത്യമാർഗ്ഗങ്ങളെ കൈവെടിഞ്ഞുകൊണ്ട് ഉടനെ സാധ്യമാവുന്ന വഴികളെ തേടുന്നു.. ആ വഴികൾ തിന്മകൾ നിറഞ്ഞതായിരിക്കും.. തിന്മയുടെ വഴികളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കാൻ തുടങ്ങിയാൽ പിന്നെ തിരിച്ചു കയറുക പ്രയാസം തന്നെ...
വഴിവിട്ട വഴികളിലൂടെ ആഗ്രഹങ്ങൾ സാധ്യമാക്കുമെങ്കിലും നഷ്ടമാവുന്നത് സന്തോഷം സമാധാനം തുടങ്ങിയവയാണ്.. പിന്നെ മനസ്സിനെ ഭരിക്കുന്നത് തിന്മകൾ തന്നെ.. തെറ്റിൽ നിന്നും തെറ്റിലേക്ക്.. അവിടുന്നും അപമാനത്തിലേക്ക്.. തെറ്റായതെല്ലാം നഷ്ട്ടമാവുമെന്നത് സത്യം തന്നെ.. അവസാനം കൈവശം ഉള്ളതോ.. പാപങ്ങൾ മാത്രം...
നാം ജീവിതം സന്തോഷത്തോടെയും സമാധാനത്തോടെയും മുന്നോട്ട് കൊണ്ട് പോവേണമെങ്കിൽ സത്യധർമ്മങ്ങളുടെ പാതയിൽ സഞ്ചരിച്ചേ മതിയാവൂ... ആ വഴികളിൽ സഞ്ചരിച്ചാൽ മാത്രമേ ശാശ്വതമായ സൗഭാഗ്യങ്ങൾ നേടിയെടുക്കാൻ കഴിയുകയുള്ളു...അധർമ്മ മാർഗ്ഗങ്ങളിൽ നേടുന്നതെല്ലാം കുറച്ചു കാലം മാത്രമേ നിലനിൽക്കുകയുള്ളൂ...
നമുക്ക് വലുത് നമ്മുടെ സന്തോഷം നിറഞ്ഞ ജീവിതം ആണെന്ന് നാം മനസ്സിലാക്കണം... അത് നേടുവാൻ സന്മ്മാർഗ്ഗങ്ങളാൽ മാത്രമേ കഴിയുകയുള്ളൂ.. സകല സമ്പത്തും വളഞ്ഞ മാർഗ്ഗങ്ങളിൽ നേടിവെച്ചാലും സന്തോഷം സമാധാനം ഇവ ഇല്ലെങ്കിൽ അതുകൊണ്ട് എന്താണ് പ്രയോജനം...
തിക്തനുഭവങ്ങളുടെ തീക്ഷ്ണത നമ്മെ ഒരിക്കലും മാനസികമായി തളർത്താൻ സമ്മതിക്കരുത്.അനുഭവങ്ങളുടെ കയത്തിൽ നിന്നും കയറിവരുന്നവർ പ്രശ്നങ്ങളോട് നല്ല ആത്മവിശ്വാസവും, പ്രതിരോധശക്തിയും പുലർത്തുന്നവരായിരിക്കും...
ജീവിതയാത്രയിൽ നിരപ്പായ പ്രദേശങ്ങൾ മാത്രമല്ല, അഗാധമായ ഗർത്തങ്ങളും ഉയരമേറിയ കൊടുമുടികളും ഉണ്ടാവും. അതിജീവിക്കുക തന്നെവേണം.അനുഭവങ്ങളുടെ ആഴങ്ങളിൽ നിന്നും വിജയം കൈവരിക്കുമ്പോൾ അതിന് മാധുര്യമേറെയാണ്.