കൂടെ ഉള്ളവർ എന്നും നമ്മോട്‌ കൂടെ ഉണ്ടാവും എന്നാണ്‌ നമ്മിൽ പലരും കരുതിയിരിക്കുന്നത്‌... ഒരു അസുഖം, ഒരു അപ്രതീക്ഷിതമായ അപകടം, ഒരു ചെറിയ പ്രകൃതി ദുരന്തം ഇതൊക്കെ മതി നമ്മോട്‌ കൂടെ ഉള്ള , ഉണ്ടായിരുന്ന പലരും നമ്മിൽ നിന്ന് വേർപിരിയാൻ... നമ്മുടെ കൂടെയുള്ള പ്രിയപ്പെട്ടവരോട്‌ കൂടെ ആയിരിക്കുക എന്നതിന്റെ പ്രാധാന്യം അവർ നമ്മിൽ നിന്ന് വിട്ടുപോകുമ്പോഴേ നമുക്ക് മനസ്സിൽ ആവൂ.
തനിച്ചാക്കാതിരിക്കുക എന്നതാണ് പ്രിയപ്പെട്ട ഏതൊരാൾക്കും നൽകാവുന്ന വലിയ സമ്മാനം. കണ്ടും കേട്ടും കെട്ടിപ്പിടിച്ചും കൂടെയിരിക്കുന്ന നേരത്തേക്കാൾ വിലയുള്ളതല്ലല്ലോ മറ്റൊന്നും. ഒപ്പമായിരിക്കാൻ നമുക്കിപ്പോൾ ഒരുമിച്ചാകേണ്ട കാര്യം പോലുമില്ല. ഒരു ചാറ്റിനപ്പുറം, ഒരു ഫോൺകോളിനിപ്പുറം എത്ര ദൂരേ നിന്നും വാക്കിന്റെ പുതപ്പിട്ടു കൊടുക്കാൻ കഴിയും. സ്നേഹത്തണുപ്പിൽ തലോടാനാകും. എന്നിട്ടും നമ്മളെത്രയാണ്‌ അതിനൊക്കെ പിശുക്ക്‌ കാണിച്ചത്‌ ?
ഒരച്ഛന്റെ കഥ ഇങ്ങനെ; മോളോടൊപ്പം പാർക്കിലെത്തിയതാണ്‌ അച്ഛൻ. കയറിയും മറിഞ്ഞും ഊഞ്ഞാലാടിയും കിലുങ്ങിച്ചിരിച്ചും അവൾ പാർക്കിലെങ്ങും ഓടി നടന്നു. അവളുടെ ആനന്ദം കണ്ട്‌ അച്ഛന്റെ മനസ്സ്‌ നിറഞ്ഞു. നേരമൊരുപാടായി. ‘ഇനി മതി മോളേ. നമുക്ക് വീട്ടിൽപ്പോവാം..’ പലവട്ടം വിളിച്ചിട്ടും അവൾ കളി നിർത്തുന്നില്ല. പിന്നെയും പിന്നെയും സമയം നീട്ടിക്കൊടുത്ത്‌ പരിഭവമില്ലാതെ അച്ഛനിരുന്നു....
‘നിങ്ങൾ വല്ലാത്ത ക്ഷമയുള്ള അച്ഛനാണ്‌ കേട്ടോ.... പൊതുവെ നമ്മൾ ആണുങ്ങൾക്ക്‌ ഇങ്ങനൊന്നും ക്ഷമിച്ചിരിക്കാൻ കഴിയാറില്ല .’ അപ്പുറത്തിരിക്കുന്നയാൾ ആശ്ചര്യത്തോടെ പറഞ്ഞതു കേട്ട് അച്ഛനൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു.
മറുപടിയായി ആ അച്ഛൻ പറഞ്ഞു : ‘ഞാനും ഒരിക്കൽ താങ്കൾ പറഞ്ഞ രീതിയിൽ ഉള്ള ഒരു അച്ഛൻ ആയിരുന്നു.. ഇങ്ങനെ ക്ഷമിച്ചിരിക്കാൻ പഠിപ്പിച്ചത് എന്റെ മോനാണ്‌. തീരെ ക്ഷമയില്ലാതിരുന്ന എനിക്ക്‌ പലതും പഠിപ്പിച്ചുതന്ന് അവൻ പോയി..’
'പോയി എന്നോ ! എങ്ങോട്ട്‌ ?’
അച്ഛന്റെ പുഞ്ചിരി മാഞ്ഞു. മുഖം പെട്ടെന്നു മങ്ങി. പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ മറുപടി കൊടുത്തു: ‘അവൻ മരിച്ചു..... ഈ റോഡിലൂടെ സൈക്കിളോടിച്ചു പോവായിരുന്നു. എതിരെ വന്ന ലോറിയിടിച്ച്‌ മരിച്ചു. അവന്‌ വെറും പതിനൊന്ന് വയസ്സായിരുന്നു. അവന്റെ കൂടെയിരിക്കാൻ ഒട്ടും സമയം കാണാത്തൊരു അച്ഛനായിരുന്നു ഞാൻ. ഓരോ തിരക്കും പറഞ്ഞ്‌ ഞാനോടി നടന്നു. എന്റെ കുട്ടിയുടെ സന്തോഷങ്ങൾക്കൊന്നും പ്രാധാന്യം കൊടുത്തില്ല. അവന്‌ നൽകാതെ പിശുക്കി വെച്ച സമയത്തെയോർത്ത്‌ ദു:ഖിക്കുകയല്ലാതെ എന്തുചെയ്യാൻ.... ഞാനിപ്പോളതെല്ലാം തിരുത്തുകയാണ്‌. അഞ്ച്‌ മിനിട്ടുകൂടി കളിക്കട്ടേയെന്ന് എന്റെ മോൾ ചോദിക്കുമ്പോൾ സത്യത്തിൽ എനിക്ക്‌ സന്തോഷമാണ്‌. അത്രയും നേരം കളിക്കാമല്ലോ എന്നാണവൾ ചിന്തിക്കുന്നത്‌. പക്ഷേ, അത്രയും നേരം അവളുടെ കളി കണ്ടിരിക്കാമല്ലോ എന്നാണ്‌ ഞാൻ ചിന്തിക്കുന്നത്‌.'
സാന്നിദ്ധ്യത്തിന്റെ മൂല്യം അദ്ദേഹത്തിന്‌ പറഞ്ഞു നൽകുകയാണ്‌ ആ അച്ഛൻ.
ചെറിയൊരു ആയുഷ്കാലമാണിത്‌. കൈവന്ന ബന്ധങ്ങളാണ്‌ മറ്റെന്തിനേക്കാളും മൂല്യമുള്ളത്‌. ഒറ്റപ്പെടാൻ ഒരാളേയും നമ്മൾ അനുവദിക്കരുത്‌. കേട്ടിരിക്കാനൊരാളെ കുറച്ചൊന്നുമല്ല നമുക്കാവശ്യം. മനുഷ്യരേക്കാൾ ആഴമേറിയ മറ്റൊരു കഥാപുസ്തകവുമില്ലെന്ന് കേട്ടിരിക്കുമ്പോളറിയാം. ‘കരയല്ലേ. ഞാൻ കൂടെയുണ്ടല്ലാ’ എന്നൊരു വാക്ക്‌ ഏത്‌ ദു:ഖത്തിന്റേയും ചൂടാറ്റിത്തരും. നമ്മുടെ കൂടെ ഉള്ള എത്രയോ ആത്മബന്ധങ്ങളെ തമ്മിൽ കണ്ടിട്ടും തൊട്ടിട്ടും മാസങ്ങൾ നീണ്ടിരിക്കുന്നു...ഇനി എങ്കിലും എല്ലാവരെയും ഒന്നു ചേർത്തു പിടിക്കാം..