നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ട രണ്ട് പ്രധാന കാര്യങ്ങൾ ഏകാഗ്രതയും മറ്റ് മനുഷ്യരോട്ടുള്ള അനുകമ്പയും ആണ്. നാം ജീവിത വിജയത്തിനായി എത്ര ഏകാഗ്രതയോടെ പരിശ്രമിക്കുമ്പോഴും നമ്മുടെ ശ്രദ്ധയുടെ പരിധിയിൽ മറ്റുള്ളവരുടെ ജീവിതവും അവരോടുള്ള അനുകമ്പയും ഉണ്ടാവട്ടെ..
അമിതമായി ചിന്തിക്കുന്ന പ്രശ്നമുള്ള ഒരു യുവാവ് ഒരു വിശുദ്ധന്റെ അടുത്തേക്ക് പോയി. വിശുദ്ധൻ ഒരു മരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ ഇരുന്നു ധ്യാനിക്കുകയായിരുന്നു. ആളെ കണ്ട് പുണ്യാളൻ പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവന്റെ വിഷമം ചോദിച്ചു.ആ വ്യക്തി പറഞ്ഞു, “പ്രിയപ്പെട്ട ഗുരുജി, ഞാൻ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴെല്ലാം, എന്റെ മനസ്സ് എണ്ണമറ്റ നിഷേധാത്മകവും ഉപയോഗശൂന്യവുമായ ചിന്തകൾ പുറപ്പെടുവിക്കുന്നു, എനിക്ക് ഏകാഗ്രത കൈവരിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല...''
വിശുദ്ധൻ എഴുന്നേറ്റ് ആ മനുഷ്യനെ നദീതീരത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയി.
അവർ പോകുന്ന വഴിക്ക് അയാൾ ആ പയ്യനോട് അടുക്കളയിൽ നിന്ന് രണ്ട് മൺപാത്രങ്ങൾ എടുക്കാൻ പറഞ്ഞു. ഒരെണ്ണം പകുതി അരിമണികൾ നിറച്ചു, മറ്റൊന്ന് പൂർണ്ണമായും അരിമണികൾ നിറച്ചും..
അരി നീക്കം ചെയ്യാതെ രണ്ട് പാത്രങ്ങളിലും നദിക്കരയിൽ നിന്ന് കല്ലുകൾ ചേർക്കാൻ വിശുദ്ധൻ യുവാവിനോട്‌ ആവശ്യപ്പെട്ടു.
പാതി ഒഴിഞ്ഞ പാത്രത്തിൽ ആ മനുഷ്യൻ കല്ലുകൾ ചേർത്തെങ്കിലും പകുതി അരിമണികൾ നിറഞ്ഞ കലത്തിൽ ഒന്നോ രണ്ടോ കല്ലുകളല്ലാതെ അധികം ചേർക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
വിശുദ്ധൻ പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, "നിങ്ങളുടെ മനസ്സ് പാതി നിറച്ച പാത്രം പോലെയാണ്, ഈ കല്ല് പോലുള്ള നിഷേധാത്മക ചിന്തകൾക്ക് അതിൽ മതിയായ ഇടമുണ്ട്, നിങ്ങളുടെ മനസ്സിൽ ജോലികളും ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളും ലക്ഷ്യങ്ങളും നിറക്കേണ്ടതുണ്ട്, ഇനിയും കുറച്ച് ഇടമുണ്ടെങ്കിൽ. വിട്ടേക്കുക, അത് ഹോബികൾ കൊണ്ട് നിറക്കുക, അപ്പോൾ നിങ്ങളുടെ മനസ്സ് അരി നിറച്ച പാത്രമായി മാറും, അതിൽ കല്ലുകൾക്ക് ഇടമില്ലാതാകും.ആ മനുഷ്യൻ കാര്യം മനസ്സിലാക്കി, വിശുദ്ധന്റെ പാദങ്ങളിൽ തൊട്ട് പോയി.
അനാവശ്യ ചിന്തകൾ അർത്ഥമാക്കുന്നത്, നിങ്ങളുടെ മനസ്സ് ഇപ്പോഴും നിങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യങ്ങൾക്കായി 100% അർപ്പിതമല്ല, അതിനർത്ഥം നിങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ കൈവരിക്കുന്നതിന് നിങ്ങൾക്ക് ഇപ്പോഴും ശരിയായ ഷെഡ്യൂൾ ഇല്ല എന്നാണ്, നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടത് അത് പോസിറ്റീവ് കർമ്മങ്ങളും ലക്ഷ്യങ്ങളും കൊണ്ട് നിറക്കുക എന്നതാണ്.
നിങ്ങൾ വളരെ നിശ്ചയദാർഢ്യവും തിരക്കുമുള്ളവരായിക്കഴിഞ്ഞാൽ, പരാജയത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ പോലും നിങ്ങളെ ബാധിക്കുകയില്ല.
വേറെ ഒരു കഥ പറയാം ; ധനികനായ ഒരു യുവാവ് ഉണ്ടായിരുന്നു..അയാളുടെ മാതാപിതാക്കള്‍ ഏറെ സമ്പാദിച്ചു കൂട്ടിയിരുന്നതുകൊണ്ട് അയാൾക്ക് അധ്വാനിക്കേണ്ട ആവശ്യം ഇല്ലായിരുന്നു.... തന്മൂലം, വെറുതെ നാടുചുറ്റി അയാള്‍ ജീവിതം ആസ്വദിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു.
പക്ഷേ, കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അയാള്‍ക്കു മടുത്തു. ജീവിതം മഹാബോറായി തോന്നിത്തുടങ്ങി. അങ്ങനെയിരിക്കേ പ്രസിദ്ധനായ ഒരു ബുദ്ധസന്യാസിയെയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആശ്രമത്തെയും കുറിച്ച് അയാള്‍ കേള്‍ക്കാനിടയായി. ഒട്ടും വൈകാതെ ഉപദേശം തേടി അയാള്‍ ആ ആശ്രമത്തിലെത്തി.
ആശ്രമത്തിലെത്തിയ അയാള്‍ ആശ്രമാധിപനായ സന്യാസിയോടു പറഞ്ഞു: "ജീവിതം എനിക്കു വലിയ മടുപ്പായിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് ആരോഗ്യകരമായ നല്ലൊരു അവബോധം നേടാന്‍ ഞാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു."
ആ യുവാവിന്റെ ആഗ്രഹം വളരെ അഭിനന്ദനീയമായി ആശ്രമാധിപനു തോന്നി. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: "തീര്‍ച്ചയായും അതിനു ഞാന്‍ നിങ്ങളെ സഹായിക്കാം."
ചെറുപ്പക്കാരന്‍ പറഞ്ഞു: "ദീര്‍ഘനാളത്തേക്കുള്ള ധ്യാനവും പ്രാര്‍ഥനയുമൊക്കെയാണ് അങ്ങു നിര്‍ദേശിക്കുവാന്‍ പോകുന്നതെങ്കില്‍ അതു വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടായിരിക്കും. അതുകൊണ്ട് എന്തെങ്കിലും എളുപ്പ മാര്‍ഗം അങ്ങു നിര്‍ദേശിക്കണം."
തെല്ലുനേരം മൗനമായി നിന്നതിനു ശേഷം ആശ്രമാധിപന്‍ ചോദിച്ചു: "നിങ്ങള്‍ക്ക് ഏതുകാര്യത്തിലാണ് ഏറെ വൈദഗ്ധ്യമുള്ളത്?"
യുവാവ് പറഞ്ഞു: "ജോലി ചെയ്യേണ്ട ആവശ്യമില്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഒരു പ്രത്യേക തൊഴിലിലും പരിജ്ഞാനം നേടിയിട്ടില്ല. എന്നാല്‍ എനിക്കു ചെസ് കളിക്കാനറിയാം. അതു നന്നായിട്ടറിയാം."
അപ്പോള്‍ ആശ്രമാധിപന്‍ ചെസ് കളിയില്‍ വിദഗ്ധനായ ഒരു സന്യാസിയെ വിളിച്ചുവരുത്തിയിട്ടു പറഞ്ഞു: "എല്ലാ കാര്യത്തിലും എന്നെ അനുസരിക്കുവാന്‍ കടപ്പെട്ടവനാണല്ലോ നിങ്ങള്‍. നിങ്ങള്‍ ഈ യുവാവുമായി ചെസ് കളിക്കുക. കളിയില്‍ തോറ്റാല്‍ നിങ്ങളുടെ തല ഞാന്‍ കൊയ്യും. അതുകൊണ്ടു ജീവന്‍ രക്ഷിക്കാന്‍ വേണ്ടി പോരാടിക്കൊള്ളുക."
പിന്നെ, യുവാവിന്റെ നേരേ തിരിഞ്ഞ് ആശ്രമാധിപന്‍ പറഞ്ഞു: "ചെസ് കളിക്കുവാന്‍ മാത്രമല്ലേ നിങ്ങളുടെ ജീവിതം നിങ്ങള്‍ വിനിയോഗിച്ചിട്ടുള്ളൂ. അതുകൊണ്ട് ഈ കളിയില്‍ തോറ്റാല്‍പ്പിന്നെ നിങ്ങള്‍ക്കും ജീവിക്കുവാനവകാശമില്ലെന്ന് ഓര്‍മിച്ചു കൊള്ളൂ."
ചെസ്‌കളിയില്‍ ആരു തോല്‍ക്കുന്നുവോ ആ ആളുടെ തലപോകും എന്ന് അറിഞ്ഞുകൊണ്ടു തന്നെ ആ യുവാവും സന്യാസിയും കളിതുടങ്ങി.
കളി തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ യുവാവിന്റെ കൈ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എങ്കിലും കളിയില്‍ തോറ്റാല്‍ തന്റെ തലപോകുമല്ലോ എന്ന ചിന്ത, നൂറുശതമാനവും ശ്രദ്ധയോടെ കളിക്കുവാന്‍ അയാളെ പ്രേരിപ്പിച്ചു.
കളിയില്‍ ആദ്യമാദ്യം രണ്ടുപേരും, തുല്യ രീതിയില്‍ പൊരുതി. പക്ഷേ, സമയം കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ സന്യാസിയുടെ ഒരു നീക്കം പിഴച്ചു. അതില്‍ നിന്നു മുതലെടുത്തുകൊണ്ടു യുവാവു പല തകര്‍പ്പന്‍ കരുനീക്കങ്ങളും നടത്തി. വിജയത്തില്‍ നിന്നു താന്‍ ഏറെ അകലെയല്ലെന്നു മനസിലാക്കിയ അയാള്‍ തന്റെ എതിരാളിയായ സന്യാസിയെ നോക്കി.
പെട്ടെന്ന് ആ സന്യാസിയുടെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് അയാള്‍ക്ക് ആദരവു തോന്നി. എത്രയേറെ വര്‍ഷം തപസനുഷ്ഠിച്ച മനുഷ്യനാണദ്ദേഹം. തപസിലൂടെയും പ്രാര്‍ഥനയിലൂടെയും അദ്ദേഹം നേടിയ ശക്തി എത്രയോ പേര്‍ക്ക് ഇതിനകം ഉപകാരപ്രദമായിട്ടുണ്ടായിരിക്കണം. അങ്ങനെയുള്ള ഒരാളെ കളിയില്‍ തോല്‍ക്കാന്‍ ഇടവരുത്തുന്നതു ശരിയോ എന്ന് അയാള്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും സ്വയം ചോദിച്ചു.
ഇതിനിടയില്‍ അയാള്‍ തന്നെക്കുറിച്ചു തന്നെയും ഒരു വിലയിരുത്തല്‍ നടത്തി. ജീവിതത്തില്‍ ആര്‍ക്കും ഒന്നും ചെയ്യാത്തവനാണു താന്‍. ഇതുവരെ താന്‍ ഒന്നും നേടിയിട്ടുമില്ല. അങ്ങനെയുള്ള താനല്ലേ ഒരുപക്ഷേ മരിക്കേണ്ടത്?
പെട്ടെന്ന് അയാള്‍ മനഃപൂര്‍വം കളിയില്‍ ഒന്നുരണ്ട് അബദ്ധനീക്കങ്ങള്‍ നടത്തി. അപ്പോഴേക്കും അയാള്‍ കളിയില്‍ തോല്‍ക്കുമെന്നു തീര്‍ച്ചയായിരുന്നു. ചെസ്‌കളി സശ്രദ്ധം വീക്ഷിച്ചിരുന്ന ആശ്രമാധിപന്‍ ഉടനേ മുന്നോട്ടാഞ്ഞു ചെസ്‌ബോര്‍ഡ് തട്ടി താഴെയിട്ടു.
കളിക്കാര്‍ രണ്ടുപേരും കാര്യമെന്തെന്നറിയാതെ മിഴിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ ആശ്രമാധിപന്‍ പറഞ്ഞു: "ഈ കളിയില്‍ വിജയിയും പരാജിതനുമില്ല. അതുകൊണ്ട് ആരുടെയും തല പോകുന്ന പ്രശ്‌നവുമില്ല."
പിന്നീട് യുവാവിന്റെ നേരേ തിരിഞ്ഞ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: "ജീവിതത്തില്‍ രണ്ടുകാര്യമാണ് വേണ്ടത്. ഏകാഗ്രതയും മറ്റു മനുഷ്യരോട് അനുകമ്പയും. നിങ്ങള്‍ക്ക് ഇവ രണ്ടുമുണ്ട്. സ്വന്തം ജീവിതംപോലും പണയംവച്ചു കൊണ്ട് ഏകാഗ്രതയോടെ കളിക്കുമ്പോഴും അപരനെ നിങ്ങള്‍ മറന്നില്ല.എന്നു മാത്രമല്ല, സ്വന്തം ജീവന്‍ നഷ്ടപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് അപരന്റെ ജീവന്‍ രക്ഷിക്കാന്‍ മാത്രമുള്ള കാരുണ്യം നിങ്ങള്‍ കാണിച്ചു. നിങ്ങള്‍ക്കു ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചു പുതിയൊരു അവബോധം ആവശ്യമില്ല. നിങ്ങള്‍ക്ക് ഇന്നുതന്നെ പോകാം."
ഓസ്ട്രിയയില്‍ ജനിച്ച ഇംഗാര്‍ഡ് ഷ്‌ളോഗല്‍ എന്ന എഴുത്തുകാരി 'ദ വിസ്ഡം ഓഫ് സെന്‍ മാസ്റ്റേഴ്‌സ്' എന്ന ഗ്രന്ഥത്തില്‍ പറയുന്ന കഥയാണിത്.
ഈ കഥയിലെ ആശ്രമാധിപന്‍ പറഞ്ഞതുപോലെ നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലുണ്ടായിരിക്കേണ്ട രണ്ടു പ്രധാനകാര്യങ്ങളാണ് ഏകാഗ്രതയും, മറ്റു മനുഷ്യരോടുള്ള അനുകമ്പയും.
നമ്മുടെ ശ്രദ്ധയുടെ പരിധിയില്‍ നമ്മുടെ ജീവിതത്തോടൊപ്പം മറ്റുള്ളവരുടെ ജീവിതവും ഉണ്ടാകട്ടെ. അപ്പോള്‍ നമ്മുടെ ജീവിതത്തിന് ഏറെ ഗുണമേന്മയുണ്ടാകും. അതില്‍ സംശയം വേണ്ട.
വേറൊരാളിന്‍റെ വികാരങ്ങള്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളാനുള്ള കഴിവാണ് അനുകമ്പ. ആ വ്യക്തിയുടെ സ്ഥാനത്തുനിന്ന്, അയാളുടെ സന്തോഷങ്ങള്‍, ദുഃഖങ്ങള്‍, പ്രശ്നങ്ങള്‍ തുടങ്ങിയവ ആ വ്യക്തിക്ക് എങ്ങനെ അനുഭവപ്പെടുന്നുവോ അതുപോലെ അനുഭവിക്കാനുള്ള സന്നദ്ധതയാണത്.
സഹാനുഭൂതിയോടെ മറ്റുള്ളവരുടെ ക്ലേശങ്ങള്‍, ഉള്‍ക്കടമായ വ്യഥ, ആകുലത എന്നിവയില്‍ പങ്കുചേരാനുള്ള കഴിവാണത്.ക്ലേശിക്കുന്ന മറ്റൊരാളുടെ അവസ്ഥയറിയാന്‍ അതു സഹായിക്കും. വ്യക്തികള്‍ തമ്മിലുള്ള മാനസിക അകലം കുറയും.
തീവ്രദുഃഖത്തില്‍ അകപ്പെട്ടിരിക്കുന്നവരുടെ വികാരങ്ങളുമായി സ്വന്തം വികാരങ്ങളും അനുഭവങ്ങളും ഉള്‍ച്ചേര്‍ത്ത് സഹതപിക്കുന്നതിന് അതു സഹായിക്കും. മറ്റുള്ളവരെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നതിനൊപ്പം അവര്‍ക്ക് പ്രോത്സാഹനവും ദുഃഖങ്ങള്‍ സഹിക്കുന്നതിനുള്ള ശക്തിയും നൽകുന്നതിന് അനുകമ്പാലുവായ ആളെ അതു പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു.
ദൈവം കരുണാമയനാണെന്നും ദൈവകാരുണ്യം എപ്പോഴും ജീവിതത്തിലുണ്ടെന്നുമുള്ള അനുഭവം മറ്റുള്ളവര്‍ക്കു പകരാനും അതുവഴി സാധിക്കുന്നു.